باشگاه خبری فراساحل: عبدالمحمد دل‎پریش، مدیر سابق برنامه ریزی تلفیقی شرکت ملی نفت ایران در یادداشتی به حوادث اخیر مانند حادثه فوران آتش چاه ۱۴۷ رگ سفید و پالایشگاه تهران پرداخته است. به گزارش باشگاه خبری فراساحل و به نقل از شرکت ملی نفت ایران، در این یادداشت آمده است: «سال ۱۳۷۰، مدت کوتاهی بعد از انتصاب بنده به عنوان مدیرعامل شرکت نوپای بهره برداری نفت و گاز گچساران، انفجار بزرگی در ایستگاه تزریق گاز گچساران اتفاق افتاد که بخش‌‌های مهمی از ایستگاه فوق را کاملاً منهدم کرد و باعث شد که جمع آوری و تزریق گازهای همراه میدان نفتی گچساران تا مدت‌‌ها متوقف شود. برای بنده به عنوان اولین مدیرعامل شرکت، و برای شرکت نوپائی که برای ایجاد آن شرکت ملی نفت ایران با چالش‌‌های متعددی روبرو بود این حادثه یک ضربه ویران کننده بود. به منظور کاستن از بار تبعات منفی حادثه، هیأت مدیره شرکت بهره برداری نفت و گاز گچساران تصمیم گرفت که ضمن بررسی دقیق حادثه، از تکرار احتمالی آن در سایر تاسیسات قاطعانه جلوگیری کند.

در ضمن بررسی‌‌های دقیق مشخص شد که خوردگی یک نقطه کور (DEAD/END) در سیستم لوله کشی ایستگاه باعث نشت گاز و نهایتاً آن انفجار مخرب شده است. کارشناسان فراورش و بهره برداری ‌می‌دانند که نقاط کور در سیستم‌‌های لوله کشی (PIPING) همواره از نقاط بحرانی برای خوردگی و آسیب هستند. باتوجه به وجود تعداد زیادی از اینگونه نقاط کور در تاسیسات، احتمال بروز حوادث مشابه ایستگاه تزریق گاز گچساران در سایر تاسیسات فراورش نفت و گاز دور از ذهن نبود. بنابراین تصمیم گرفته شد که با یک طرح ضربتی کلیه نقاط کورتاسیسات بررسی و در صورت لزوم تعویض و تعمیر شوند. بر اساس این بررسی مشخص شد که تعدادی از این نقاط در آستانه تخریب کامل و ایجاد فاجعه بودند که خوشبختانه به موقع رسیدگی و پیش گیری به عمل آمد. بر اساس یک سنت و رویه پسندیده در مناطق نفت خیز جنوب، این اقدام شرکت بهره برداری نفت و گاز گچساران، در سایر شرکت‌های بهره بردار اعمال گردید و تاسیسات نفت و گاز شرکت ملی مناطق نفت خیز برای سال‌های متمادی در برابر حوادث مشابه ایمن شد.

سلسله حوادث اخیر صنعت نفت انگیزه یادآوری این خاطره را فراهم کرد. صنعت نفت یک صنعت بالقوه پرخطر است. چاه‌های تولیدی نفت و گاز، خطوط لوله انتقال، تاسیسات فراورش و مخازن ذخیره و ترمینال‌‌های نفت و گاز بامواد قابل اشتعال که گاه بشدت خورنده و سمی ‌هستند سروکار دارند و بنابراین همواره با حوادث مخرب و کشنده تهدید ‌می‌شوند. تاریخ صنعت نفت جهان مملو از حوادث تلخ آتش سوزی ، انفجار و تخریب محیط زیست بوده است. در کشور ما در طول این یکصدو اندی سال، شاهد حوادث تلخی با خسارات جانی و مالی در صنعت نفت بوده‌ایم و در آینده نیز نمی‌توانیم وقوع چنین حوادثی را از نظر دور بدانیم. مهم آن است که از هر حادثه درس‌های لازم را بیاموزیم و از آن درس‌ها برای به حداقل رساندن احتمال بروز حوادث بهره گیری کنیم. بعد از چند حادثه ماه‌های اخیر در صنعت نفت، سیلی از انتقادات، تفاسیر و پیش‎داوری‌‌ها در رسانه‌های جمعی به‎راه افتاد که نشان ‌می‌دهد جامعه به حق نسبت به آنچه در صنعت نفت پیشامد میکند حساس است، اما لازم است در این هیاهوی رسانه‌ای دو مطلب زیر فراموش نشود:

اولاً: موضوع ایمنی در صنعت نفت دارای یک زمینه فرهنگی ریشه دار است. ساختار سازمانی گسترده، تجهیزات متنوع، دستورالعمل‌‌ها و رویه‌های استاندارد و بروز شده، پیکره سخت افزاری این فرهنگ را تشکیل ‌می‌دهد. در صنعت نفت برای تمامی مراحل فرآیند تولید و توزیع، از باز و بسته کردن شیر سر چاه تا بارگیری محصولات در ترمینال‌‌ها دستورالعمل‌های ایمنی وجود دارد و الزامات انجام بدون خطر عملیات با سرمایه گذاری‌‌های هنگفت فراهم شده است. ضروری است که سازمان‌‌های متولی ایمنی، زمینه لازم را برای رعایت این دستور العمل‌‌ها، از طریق آموزش مستمر ایجاد کنند. به تعبیر روشن‌تر، لازم است بخش نرم افزاری و فرهنگ سازی مورد توجه بیشتر قرار گیرد.

ثانیاً: بر اساس رویه‌های جاری در صنعت نفت، معمولاً علل بروز حوادث مختلف با تشکیل کارگروه‌‌های فنی مورد بررسی قرار می گیرند. لازم است گزارش‌‌های فنی تهیه شده در اختیار بخش‌های مختلف صنعت نفت قرار گیرد و از مدیران مسئول خواسته شود که تاسیسات حوزه مسئولیت خود را با نتایج گزارش تطبیق دهند. شفافیت در انعکاس علل روز حوادث یقیناً راه بر آسیب‌های ناشی از تکرار حوادث مشابه ‌می‌ بندد. این وظیفه مدیران است که هر تهدید ایمنی را به فرصتی برای تحکیم ایمنی سیستم‌ها، تبدیل کنند.»